Ik heb een groot en sterk verlangen, het brand soms in mijn ziel en ik denk dat ik wel weet wat het is waar ik naar verlang, maar het vertaalt zich op allerlei manieren.
Orval, daar zou ik graag heen willen gaan, omdat die plek daar, volgens mij een deel vertelt van het verhaal van mijn verlangen.
Het gaat voor een deel over het herschrijven van de geschiedenis en zo meer recht doen aan de verschillende verhalen die er zijn. Voor mijn gevoel gaat het hier om liefde, respect en onderwaardering, voor lief nemen, opdringen, overnemen. Tegenwoordig gebeurt dat heel subtiel, onzichtbaar zelfs bijna.
De moed om je eigen pad te kiezen en neer te zetten wat voor jou van belang is. Ondanks alles wat zich voordoet in je leven op het moment.
Het verhaal omdraaien, het kantelpunt, van overheersing naar liefde gaan.
Mathilda di Canossa was waarschijnlijk zo iemand, die dat deed en die dat kon. Omdat zij waarden beschermde die voor haar heilig waren. Ik kan het niet navertellen, was er niet zelf bij, maar ik vind de roman die ik ooit over haar leven en liefde las, erg aannemelijk klinken. Een prachtig, groots verhaal.
Na enig onderzoek op onze alomtegenwoordige bron: het internet, blijkt dat veel van de vermelde feiten kloppen. In ieder geval staan de resten van haar kathedraal er nog, daar in Orval.
Ik hou het voor nu maar bij kleine pelgrimstochten, dagdelen die ik voor mezelf reserveer en waarin ik een voor mij betekenisvolle plaats bezoek op een betekenisvol moment.
Zo heb ik vriendschap gesloten met mijn eik in Kortenhoeff, soms toegankelijk, soms niet, afhankelijk van het weer misschien of van andere bezigheden?
En vorige week woensdag was ik op het strand van Vrouwenpolder, na een ruige tocht, waarop ik eindelijk een foto kon nemen voor een prachtig verhaal, wat ik wil gaan vertellen: “the pool and the tree”.
Ik had het gevoel alsof de elementen hun eigen meesterlijk verhaal vertelden en vond uiteindelijk een prachtige gefossiliseerde oester en de dag daarop een veertje. De oester was voornamelijk grijs, met uiteenlopende tinten en een klein beetje wit. Het veertje was ook grijs met wit.
Tegelijk met mij waren daar ook een aantal mensen van Erfgoed Zeeland onder andere, om ook een stuk van onze geschiedenis naar boven te brengen, of op zijn minst te documenteren, want die geschiedenis, die is er natuurlijk al lang en speelt zich af terwijl wij staan te kijken.