Luisteren, rijmt op fluisteren. Het fluisteren van de wind die tussen de blaadjes ritselt…
Ik luister vaak naar van alles.
Soms hoor ik dingen die ik helemaal niet wil horen, best lastig soms, soms moet je er wat mee.
Luisteren naar mooie muziek, een merel die zingt, het geluid van de vogels die fluiten als de zon opkomt.
De zee, een waterval, de stem van je geliefde, knisperende sneeuw, een knapperend haardvuur.
Allemaal aangename geluiden die vragen om luisteren.
Als ik luister keer ik vaak naar binnen, even wegdromen…
Toch heeft luisteren ook de connotatie van dwang en onderdrukking.
‘Als je niet nu meteen naar me luistert, dan….’ Of ‘Ja, luister eens…’.
Maar luister je dan nog wel graag naar wat die ander zegt? Of ben je dan toch een beetje geschrokken, moet je iets innerlijk stilhouden, jezelf even innerlijk verstoppen en je oren dicht houden.
Een onmachtssituatie.
Dit soort luisteren gaat vaak met stemverheffing gepaard, niet met fluisteren.
Honden moeten luisteren, kinderen moeten luisteren, partners moeten soms luisteren, ondergeschikten moeten luisteren en soms moet je ook gewoon je grenzen aangeven en duidelijk zijn. Vaak is het dan al te laat, is iemand er al overheen gegaan.
Bijzonder, hoe één woord zo’n werelden van verschil kan aanduiden.
Eigenlijk van een zielenactiviteit tot een onteigening van de ziel.