Bramen, ze zijn in opmars, je ziet ze steeds meer overal om je heen, hun wortelstelsel is ijzersterk en ze laten zich niet zomaar wegjagen.
Het is een heel lastig onkruid voor sommigen, misschien voel je je dan overweldigd, bedreigd en moet je er met nog groter geweld op terugantwoorden.
Mij doen ze denken aan doornroosje, ook de bloem lijkt wel wat op een klein roosje en de doorns van de soorten die ik het meest om me heen zie, zijn duidelijk aanwezig.
Doornroosje is een sprookje wat voor mij gaat over uitsluiting en wat dat met je doet.
Hoe de 13e fee, die geen plekje had op het feest van de geboorte van het prinsesje haar frustratie verpakte in een (bijna dodelijke) spreuk. Eentje die nog waarheid werd ook, bijna dan, maar gelukkig was er nog een allerlaatste fee die wel bij het feest aanwezig was en de boel een beetje kon verzachten.
Na een 100-jaar durende slaap, werd de knappe prinses wakkergekust door een prins waar de bramen als vanzelf voor uitweken en die dus heel gemakkelijk bij de prinses kon komen.
Alle andere voorgaande prinsen is het niet goed afgegaan met die heg van bramen.
Ik vraag me dan toch af wat die éne prins had/deed/dacht, maar ja, dat is het geheim van het sprookje en wat dat antwoord is zullen we allemaal voor onszelf uit moeten vinden, of niet…
